Data utworzenia: 7 sierpnia 2019, 6:50. Po siedmiu latach małżeństwo Dominiki Tajner (40 l.) i Michała Wiśniewskiego (48 l.) legło w gruzach. Para właśnie czeka na termin rozprawy rozwodowej. I choć żona wokalisty Ich Troje do końca wierzyła, że jej związek uda się posklejać, pogodziła się z porażką i z nadzieją patrzy w przyszłość. O traumie rozstania, obawie przed klątwą i dramatycznym początku roku przeczytacie w wywiadzie, którego udzieliła Faktowi. Dominika Tajner Foto: Forum Gwiazd / Forum Fakt: Chciałabyś, żeby ten rok już się skończył? Dominika Tajner: Rzeczywiście wiele się wydarzyło, ale nie chcę by się skończył, bo on tak naprawdę dla mnie się zaczyna. Pierwsza połowa była bardzo ciężka, momentami koszmarna. Teraz wszystko zaczyna się prostować, po burzy zaczyna wychodzić słońce. Więc jak ma być tak jak jest teraz, rok może się nie kończyć. Możesz dziś powiedzieć, że to, co nas nie zabije, to wzmocni? Rozstanie z Michałem, choroba syna – to mocne doświadczenia. Chyba tak. Ale to nie wszystko. W tym samym czasie zmarła moja jedyna żyjąca babcia. Odeszła, gdy tańczyłam w pierwszym odcinku „Tańca z gwiazdami”, pogrzeb był podczas drugiego odcinka. Potem pozew i choroba syna. To była prawdziwa czarna seria. W pewnym momencie usiadłam bezradna i pomyślałam, że zaczynam wierzyć w klątwy, że ktoś musiał ją na mnie rzucić. Ale jeśli mam być szczera, najbardziej mnie zmieniła i pewnie wzmocniła choroba syna. Wtedy zmienia się perspektywa, pozostałe rzeczy są mniej ważne. To było najcięższe przeżycie w moim życiu. Na szczęście skończyło się dobrze. Ale zmieniło moje priorytety i przypomniało, że w życiu najważniejsze jest zdrowie bliskich. Całą resztę można poukładać. Zobacz także Choroba Maksa nałożyła się na rozstanie z Michałem, pewnie nawet nie miałaś czasu, by je tak naprawdę przeżywać? Dokładnie tak było. Paradoksalnie to, że syn trafił do szpitala sprawiło, że wszystko zeszło na dalszy plan. To przerażające doświadczenie przykryło koniec mojego małżeństwa i pozwoliło mi nie rozczulać się nad sobą. Rozdział z Michałem jakby automatycznie się zamknął i to na 100 procent. Rozstanie było dla wszystkich szokiem, nie wyglądaliście na parę, która ma poważne problemy. Twój wpis w internecie większość potraktowała jak żart. Gdy to pisałam, naprawdę chciałam, żeby to był żart. Ale nie był. Z jednej strony żałowałam, że napisałam o rozstaniu, ale z drugiej chciałam, by to się wylało. Nie miałam już siły udawać. Wbrew pozorom to mi pomogło, bo nie lubię uśmiechać się i grać, gdy nie jest dobrze. Więc nie żałuję. Z wpisu wynikało, że jesteś zaskoczona rozstaniem. Nie chcę opowiadać o szczegółach, ale ja z całą pewnością, mimo kryzysu w związku, bo zawsze się taki zdarza, nie podjęłabym takiego kroku. Potem jeszcze okazało się, że próba pierwszego doręczenia pozwu wypadła w moje 40. urodziny. Dziś chyba mogę powiedzieć, że to był prezent. Gdy go już dostałaś, chciałaś ratować związek? Nie. My dość długo borykaliśmy się z kryzysem, momentami było naprawdę ciężko, ale nie wierzyłam, że możemy się rozstać. Ja jestem typem, który walczy do końca. Myślę, że tam gdzie jest uczucie, a ono było, można zawsze wygrać. Nie ma związków, gdzie jest zawsze kolorowo. Ja walczyłabym dalej, ale Michał podjął taką decyzję i się przelało. Już nie chciałam zawracać. Z czego wynikał kryzys? Umówiliśmy się, że nie będziemy zdradzać szczegółów. Nie było jednak zdrady, jakichś traumatycznych przeżyć. Myślę, że zaczęliśmy się oddalać, gdy rozeszliśmy się zawodowo. Michał potrzebuje kobiety, która będzie w niego wpatrzona, co nie oznacza, że ja nie byłam. Dopóki wypełniał całe moje życie, było ok. Ok. dla niego. Gdy zaczęłam robić swoje rzeczy, coś się zaczęło rozłazić. Patrząc na was, widziałam silną kobietę, myślałam, że Michał takiej potrzebuje i wam się uda. Faktycznie jestem silną kobietą. Psychicznie potrafię dużo wziąć na siebie i chyba wzięłam. Odpokutowałam to jednak zdrowotnie, ale trudno mnie położyć. Nadal wierzysz w związki? Absolutnie tak i jestem na nie otwarta. Nie widzę powodu, by przez jedną relację zamykać się na innych mężczyzn. Poza tym myślę, że jestem za młoda, by być już sama. Ale relację z Michałem traktuję jak ważne doświadczenie i lekcję. Pewnych rzeczy już nie powtórzę. Dziś mimo że tak mało czasu minęło, mamy dobre relacje. Normalnie rozmawiamy, poznałam nawet jego nową partnerkę i trzymam za nich kciuki. Spędziłam z Michałem 10 lat, uważam, że to dobry człowiek, tylko poturbowany. Przeżycia z dzieciństwa pewnie będą się za nim jednak ciągnąć. Nie było złości, że ma już nową partnerkę? Nie, gdy ona się pojawiła, dla mnie to był już rozdział zamknięty. Tak jak mówiłam, potrafię walczyć do ostatniej kropli krwi, ale jak jest o co walczyć, gdy nie – zamykam sprawę. Nie mam żalu do Michała, nie czuję złości. Jestem tu i teraz i patrzę już tylko do przodu. Więc jakie plany? Wróciłam do mojej kariery coachingowej, prowadzenia szkoleń. Mam fioła na punkcie samorozwoju i samoświadomości, chcę to rozwijać. Pojawiła się opcja prowadzenia konferansjerki, jest też szansa na współpracę z telewizją. Więc niech ta dobra passa trwa... Rozmawiała Anna Zasiadczyk Zobacz także: Dominika Tajner ma szansę zostać gwiazdą "Dzień Dobry TVN”! Wiśniewski i Tajner razem na koncercie! Fani przecierali oczy ze zdumienia /4 Dominika Tajner i Wojciech Jeschke Damian Żak / Kapif Dominika nie ma zamiaru walczyć w sądzie z byłym mężem /4 Dominika Tajner i Michał Wiśniewski Aleksander Majdański / Zależy im na eleganckim rozstaniu /4 Michał Wiśniewski licencja FAKT Michał obecnie ma już nową partnerkę /4 Dominika Tajner i Michał Wiśniewski Instagram Teraz Dominika skupia się na przyszłości Masz ciekawy temat? Napisz do nas list! Chcesz, żebyśmy opisali Twoją historię albo zajęli się jakimś problemem? Masz ciekawy temat? Napisz do nas! Listy od czytelników już wielokrotnie nas zainspirowały, a na ich podstawie powstały liczne teksty. Wiele listów publikujemy w całości. Wszystkie historie znajdziecie tutaj. Napisz list do redakcji: List do redakcji Podziel się tym artykułem:

Czerwiec wypełniony jest wieloma ważnymi wydarzeniami. Mieliśmy już Uroczystość Zesłania Ducha Świętego, była już Uroczystość Trójcy Przenajświętszej. Można zastanowić się – co jeszcze? Dzisiejszy dzień, wieńczy duchowy tryptyk czerwcowy. Czerwiec odsłania przed nami ważne tajemnice. Wydaje się, że każda powtarzalna uroczystość, ma coś wnosić w nasze życie. Z roku na rok, przywołujemy te same wydarzenia, te same treści, próbując przeżyć dany dzień w godny i świąteczny sposób. Wydaje mi się, że tej „powtarzalności” nie wykorzystujemy jednak do końca we właściwy sposób. Dlaczego tak się dzieje? Ostatnio cytowałem pewną myśl… „ludzie chcieliby być dobrzy, ale po prostu nie wiedzą co mają zrobić, żeby się takimi stać”. Podobnie ma się z różnymi wydarzeniami – może i jest pragnienie, by coś zrobić, ale nie wiadomo jak. To w teorii nie brzmi groźnie, ale w życiu codziennym staje się bardzo niebezpieczne. Możemy „nie wiedząc” stracić bardzo wiele. Może wydawać się nam, że nic się nie stało, że nic nie tracimy, ale na dłuższym odcinku czasu, możemy zaobserwować, jak zamazują się pewne tradycje, jak niewiele z nich się rozumie, jak urzędowo-zawodowo traktuje się pewne sprawy. „Powtarzalność” bez głębszego rozumienia, może spowodować, że w naszej mentalności coś skarłowacieje, aż w końcu całkowicie upadnie. Dlaczego o tym piszę? Dziś staje na rynku, przed przygotowanym ołtarzem na Boże Ciało i podchodzi pewna osoba i delikatnie zwraca uwagę, by przesunąć delikatnie brzózki, by odsłonić napisy, które umieszczone są na „plakatach”. Ucieszyło mnie to zaangażowanie, bo warto czynić coś razem, wykorzystując inny punkt widzenia, innych osób. Jednak to, co było najważniejsze w tym „spotkaniu” z tą osobą, to jej słowa, które padły później: „bo ten napis, to zasadnicza treść tego ołtarza i jak ludzie pójdą i nic nie zobaczą, to nic też nie zrozumieją”. Chodziło o napis: „Święta Rodzina z Nazaretu spraw, by nasze rodziny były ogniskami wspólnoty i wieczernikami modlitwy, autentycznymi szkołami Ewangelii i małymi kościołami domowymi”. Ktoś mógł pomyśleć – ołtarz przygotowany, wszystko jest na miejscu, więc „koniec pracy”. Zapominamy jednak o właściwym sensie tego wszystkiego. Ołtarz jest ważny, dekoracja również, ale „zasadnicza treść” dopiero nastąpi. To ON Chrystus w tajemnicy Eucharystii zostanie przyniesiony procesyjnie i postawiony na tym ołtarzu, nie jako zwieńczenie dekoracji, ale jako ZASADNICZA TREŚĆ. Ten ołtarz, jak i każdy w różnych kościołach, nie miałby znaczenia, żadnego sensu, gdyby nie Chrystus. Patrzę, ale nie widzę… bo widzimy rzeczy, których nie ma, a nie możemy zobaczyć tego, co jest faktycznie. Spodobała mi się historia przytoczona przez księdza na kazaniu. Mówił on o człowieku, który idąc przez pustynię, zmagał się ze zmęczeniem, głodem i pragnieniem. Przemierzając tak już długi czas pustynię walczył o każdy metr drogi. W pewnym momencie stanął na wniesieniu i zobaczył przed sobą oazę. Jednak rozum podpowiadał mu, że to fatamorgana. No bo skąd tutaj nagle na pustyni takie dobrodziejstwo. Tak bardzo uwierzył swojemu rozumowi, że nie uczynił już kroku naprzód i w końcu zmarł. Po paru dniach przechodzili tamtędy Beduini, którzy zobaczyli zmarłego człowieka. Stanęli nad jego wyschniętym już ciałem i jeden do drugiego rzekł: jak to możliwe, że mając wodę na wyciągnięcie ręki i tak wiele jedzenia, nie móc przejść tego krótkiego odcinka, by się uratować. Rozum podpowiada nam wiele rzeczy i czasami tajemnice, które są na wyciągnięcie ręki nie są przez nas odkrywane, bo wydają nam się one niemożliwe do zrozumienia, do przyjęcia. Wolimy widzieć coś, czego nie ma, niż zobaczyć coś, co jest rzeczywiście. Czy dziś, kiedy pochylamy się nad tajemnicą Eucharystii i obecności Jezusa pomiędzy nami, kiedy przemierzamy kolejny raz, ulice naszych miast w procesji z Jezusem pomiędzy nami, zobaczymy Go i przyjmiemy? Czy raczej uwierzymy w coś, czego nie ma i pójdziemy za tym, próbując żyć jako chrześcijanie. Zobaczmy dziś i uwierzmy – ON JEST POŚRÓD NAS. Dziś otwiera się przed nami nowa przestrzeń duchowa, która zaprasza nie tylko do uczestniczenia w kolejnej uroczystości, wspomnieniu, wydarzeniu jakim jest procesja. Dzisiejsza przestrzeń zaprasza do przeżycia prawdy, że Jezus pragnie być pośród nas, wszędzie tam, gdzie jest obecny każdy z nas.

Ludzi cechuje wiele rzeczy, przynajmniej teoretycznie jesteśmy najinteligentniejszymi istotami na planecie. Pogląd ten wydaje się być nieco zachwiany, gdy pojawiają się promocje na karpie przed świętami, ale z grubsza uznajmy, że jesteśmy niepodważalnie najinteligentniejsi. To my wymyśliliśmy Internet, porno i „Last Christmas”, kawałek o suce, która złamała facetowi serce a i tak wszyscy słysząc dwie pierwsze nuty myślimy o świętach Bożego Narodzenia. [fuck logic] Jak widać jesteśmy inteligentni i trochę niedorozwinięci jednocześnie, cóż, nazwijmy to anomalią. Pomimo tak wielu możliwości robienia fajnych, ciekawych rzeczy, wszyscy bez wyjątku robimy rzeczy, które są totalnie bez sensu. Szczególnie gdy nikt nie patrzy. Skoro już udało nam się to wszystko ustalić to przejdźmy do konkretów, poniżej znajdziecie listę rzeczy, które robimy wszyscy, wystarczy że ludzkość straci nas z oc Udajemy, że rozmawiamy przez telefon, gdy: wchodzimy do sklepu i nie chcemy aby sprzedawca pytał się „W czym nam może pomóc” udajemy, że nie widzimy kogoś kogo nie lubimy zorientujemy się, że poszliśmy w złą stronę, udajemy, że telefon wibruje i „Tam jesteś? Szedłem w przeciwnym kierunku, zaraz zawrócę”. Jeśli mogę być szczery, a mogę, to podpunkt a u mnie jest stosowany notorycznie, nienawidzę rozmawiać ze sprzedawcami w sklepach. Jak wchodzę po buty, bluzę, albo marchewkę to wiem czego chcę, jeśli nie wiem to i tak chcę się rozejrzeć. Nie pomagajcie mi, plizzzzzzz. Zaglądamy do lodówki Ja potrafię kilka razy dziennie zajrzeć do lodówki i nic z niej nie wyciągnąć. Muszę po prostu ją otworzyć, zerknąć czy wszystko jest okey, zamknąć. Oglądanie filmów z rodzicami Zawsze, gdy oglądam film z rodzicami i pojawiają się sceny z nagimi kobietami to czuje się jakbym zaraz miał zostać skarcony, że to widzę. Dziwnym trafem wtedy zawsze zaglądam do telefonu. Przygotowujemy się na sukces Każdy z nas ma przed sobą jakieś ważne wydarzenie, niech to będzie rozmowa o pracę. Zawsze wyobrażamy sobie, że wszystko idzie okey, układamy sobie w głowię całą scenę oraz przemówienie. Oczywiście jeśli faktycznie się uda zapominamy języka w buzi i jedyne co potrafimy wydukać to „t-t-t-t-t-tak”. Napijesz się czegoś? Większość z nas (w tym ja) odpowie nie, nawet jeśli umieramy z pragnienia. Liczymy na lajki Za każdym razem, gdy publikujemy coś na Facebooku lub Instagramie liczymy na lajki i splendor. Jeśli nam się przyfarci i naprawdę ich trochę zbierzemy, to czujemy się jak Rihanna. Chodnik Nie depczemy po liniach na chodniku, bo nie. Schody Liczymy schody, po których idziemy. Ex Wszyscy świeżo po rozstaniu stalkują profile swoich byłych. Wszyscy, bez wyjątku, nie zaprzeczaj. Grzebiemy w śmietniku Śmietnik oczywiście jest pod zlewem, jak to przystało na tradycyjny polski dom. Grzebiemy w nim zawsze, gdy gotujemy makaron, kaszę albo ryż. Niby przeczytaliśmy ile to badziewie ma się gotować, ale jakoś zapominamy o tym. Gdy ktoś nas wkurzy To prawie zawsze pokazujemy mu ukrytego fakersa, mówiąc przy tym w myślach najgorsze wiedźmińskie zaklęcia. Komentujemy Każdemu zdarzyło się skomentować artykuł po przeczytaniu wyłącznie jego tytułu. Grzebiemy w nosie Szczerze mówiąc najczęściej robią to mężczyźni za kółkiem, dodatkowo z jakiś dziwnych przyczyn oglądają na palcu to co im udało się wyciągnąć. Zresztą po kichnięciu w chusteczkę też chętnie oglądamy co tam zostało. Drapiemy się po kroczu Tak po prostu jest. Gdy telefon się zawiesza Wtedy jest tylko jedna rada, trzeba zdecydowanie mocniej wcisnąć jego ekran. To nie pomaga ale tak po prostu trzeba zrobić. Puszczamy bąki Od tego się nie ucieknie, wystarczy tylko, gdy nasz współlokator, żona, dziewczyna, facet, maż wyjdzie z pokoju. Ta ulga. Sprawdzasz zamki Niech pierwszy kamieniem rzuci ten, kto nie sprawdza dwa razy czy zamknął drzwi lub samochód. Ja czasami potrafię wracać się na 4 piętro, ponieważ nie jestem pewien czy w chwili przekręcania zamka drzwi były zamknięte. Jaka fajna piosenka Posłucham jej bez przerwy i tak aż do porzygu. Wycieramy rozlaną ciecz Skarpetką… po co komu mop? Używamy nie swoich kosmetyków Każdy facet i każda kobieta przynajmniej raz w życiu użyła kosmetyków swojej drugiej połówki. Nie wiem po co, nie wiem dlaczego, ale tak się dzieje. Tutaj pragnę napisać… kochanie, odkupię Ci ten krem. Robimy selfie Nie takie zwykłe selfie, czy te z cyckami, czy wypiętym tyłkiem. Robimy selfie z minami specjalnej troski, których potem i tak nikt nie zobaczy. Przy okazji sprawdź ten wpis: 10 typów najgorszych zdjęć w sieci. Telefon Skoro już jesteśmy przy telefonie, to gdy ktoś weźmie nasz do ręki to modlimy się by nie zajrzał do galerii, nawet jeśli nie ma w niej nic kompromitującego. Wąchamy ubrania No cóż, trzeba się upewnić, że są jeszcze okey. Słuchamy „Last Christmas” W lipcu. Wyobrażamy sobie, że: Trafiliśmy „6” jesteśmy popularnymi aktorami lub piosenkarzami Szczerze mówiąc mógłbym chyba tą listę tworzyć bez końca, cóż jesteśmy dziwni. Ile rzeczy z tej listy ostatnio zrobiliście? Ja jestem wręcz uzależniony od podpunktu „a” z pierwszego punktu. Jeśli brakuje Ci czegoś w mojej liście to podziel się swoim pomysłem w komentarzu. Jeśli chcesz być jeszcze bliżej mnie i społeczności bloga to zajrzyj koniecznie do mojej grupy polub mój fanpage: lub wbijaj na Instagrama:

Hypebae, już taka z ciebie hypebae. Na insta, nie na fejsie, zrzuć ciuchy po koncercie, już taka z ciebie hypebae. Hypebae, już taka z ciebie hypebae. Już któryś raz cię widzę, bo robił

Opis: do Czkawki, gdy ten ruszył do ataku na Czerwoną Śmierć. Stoik Ważki [edytuj] Albo my wykończymy je albo one nas! Jesteśmy Wikingami, to ryzyko zawodowe. Ci, którzy zostają niańczą Czkawkę! Opis: do wikingów, gdy nie ma chętnych na wyprawę do Smoczego Leża. Wskażesz nam drogę, demonie. Opis: do Szczerbatka.

patrzy na mnie gdy nie widzę